توضیحات

لطف نوشته‌های واسوانی در این است که هر چند از تجربه‌های شخصی و نمونه‌های واقعی و عملی مایه می‌گیرد و بنابراین صرفا جنبه نظری ندارد، اما از جنس نسخه‌پیچی و پندآموزی‌های متعارف نیست. واسوانی کوشیده است چشم‌انداز تازه‌ای از هستی و زندگی  پیش روی انسان‌ها قراردهد. جهانی سرشار از بزرگواری، توانایی درونی، امید و دوستداری.

خشم با خشم فرو نمی‌نشیند؛ عصبانیت با گذشت آرام می‌گیرد. عفو چه‌ بسا، نیرومندترین پادزهر خشم است. گذشت و آغوش باز، چاره کسانی است که به‌هر علت و بهانه‌ای به‌ما روی خوش نشان نمی‌دهند. ابراز تمایل برای آشتی، تمامی آن چیزی است که به‌آن نیازمندیم. از آنجا که سازش فرآیندی دو طرفه است، نمی‌توان دیگران را به‌انجام آن واداشت. من می‌توانم دیگری را ببخشم، اما نمی‌توانم او را وادار کنم تا متقابلا نسبت به‌من گذشت کند.

بخشیدن به مثابه فرآیند مهار احساس تنفر از دیگری یا چشم‌ پوشی تلقی می‌شود. اصرار بر کینه‌ توزی، خودآزاری و گام نهادن در مسیر مرگ معنوی است.